ozdobny separator

Deinstytucjonalizacja

Plan budowy łódzkiego DPS na celowniku Europejskiej Grupy Eksperckiej ds. Deinstytucjonalizacji

Prezentujemy treść skargi Europejskiej Grupy Eksperckiej ds. Deinstytucjonalizacji na tworzenie 100-osobowego domu pomocy społecznej w Łodzi z wykorzystaniem funduszy unijnych.

Skarga Europejskiej Grupy Eksperckiej ds. Przejścia z Opieki Instytucjonalnej do Wsparcia w Społecznościach Lokalnych (najważniejszego ciała europejskiego w obszarze deinstytucjonalizacji) do Komisji Europejskiej dotyczy inwestycji stworzenia nowego domu pomocy społecznej na 100 osób w Łodzi z wykorzystaniem środków unijnych. Rada Miejska w Łodzi w 2016 roku użyczyła jednej z łódzkich organizacji nieodpłatnie teren ponad 10 000 m2 i nieruchomość o powierzchni ponad 2800m2 na stworzenie nowego domu pomocy społecznej dla osób z problemami zdrowia psychicznego. DPS ma powstać bezpośrednio obok innego domu pomocy społecznej na ponad 100 osób. W tym samym roku środki unijne (ponad 6,5mln z 15mln kosztów całościowej inwestycji) przyznał Urząd Marszałkowski Województwa Łódzkiego. Od samego początku środowisko osób z niepełnosprawnościami było bardzo krytyczne wobec takiego kierunku działań, jednoznacznie sprzecznego z postanowieniami ratyfikowanej przez Polskę Konwencji ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami oraz Wytycznymi unijnymi w zakresie włączenia społecznego i apelowało o przeznaczenie środków na tworzenie wsparcia w społeczności lokalnej m.in. w formie mieszkań wspomaganych.

Pełna treść skargi tutaj

Tagi: prawa człowieka |



Magdalena Kocejko: Prawa człowieka mieszkańców DPS to zapomniana sprawa

Pandemia się skończy, a pytanie, co dalej z instytucjami pozostanie aktualne. Niewykorzystanie sytuacji do rozpoczęcia działań na rzecz deinstytucjonalizacji byłoby wielkim błędem.

Pandemia koronawirusa uwypukliła wiele problemów, o których organizacje społeczne mówią od dawna. Jednym z nich jest sytuacja w placówkach całodobowych, przede wszystkim w domach pomocy społecznej.

Pełna treść tutaj

Tagi: prawa człowieka |



Cechy charakterystyczne instytucji

zgodnie z Komentarzem Generalnym ONZ nr 5:

  • izolacja oraz oddzielenie od niezależnego życia w społeczności lokalnej,
  • obowiązkowe dzielenie się asystentami z innymi osobami oraz brak lub ograniczony wpływ na to, od kogo można uzyskać wsparcie,
  • brak kontroli nad codziennymi sprawami,
  • brak możliwości wyboru z kim mieszkamy,
  • sztywność rutyny niezważająca na wolę czy preferencje jednostki,
  • identyczne zajęcia prowadzone w tym samym miejscu dla grupy osób podlegających pewnemu zwierzchnictwu,
  • paternalistyczne podejście do świadczenia usług,
  • sprawowanie nadzoru nad warunkami mieszkaniowymi
  • zwykle także dysproporcja w liczbie osób z niepełnosprawnościami żyjących w tym samym środowisku
Tagi: deinstytucjonalizacja | prawa człowieka |



Stanowisko Europejskiego Forum Niepełnosprawności – European Disability Forum, przetłumaczone przez Stowarzyszenie Instytut Niezależnego Życia

INSTYTUCJE STAŁEGO POBYTU STAJĄ SIĘ OGNISKAMI ZARAŻEŃ I NADUŻYĆ – RZĄDY MUSZĄ ZADZIAŁAĆ NATYCHMIAST!

Pobierz treść w pliku docx: Europejskie Forum Niepełnosprawności (EDF) – Apel ws. instytucji – PL

Pobierz treść w pliku pdf: Europejskie Forum Niepełnosprawności (EDF) – Apel ws. instytucji – PL

 

Wyrażamy duże zaniepokojenie sytuacją osób z niepełnosprawnościami mieszkających w instytucjach stałego pobytu. Milion osób z niepełnosprawnościami żyjących w instytucjach jest teraz w sytuacji trudniejszej niż kiedykolwiek, narażone są na zwiększone ryzyko zachorowania na COVID-19, fizyczne i psychologiczne nadużycia związane z izolacją, zaniedbanie, a nawet porzucenie.

Zagrożenia, na które napotykają osoby żyjące w instytucjach stałego pobytu to:

  • Brak środków ochrony osobistej dla osób z niepełnosprawnościami i pracowników instytucji prowadzi do zwiększonego ryzyka infekcji zarówno wśród pracowników, jak i mieszkańców. Ryzyko to jest spotęgowane typowym dla instytucji stałego pobytu życiem w grupie.
  • Brak opieki i pozostawianie mieszkańców samych w związku z brakiem personelu, który nie może pracować gdy jest zarażony lub podlega kwarantannie lub nie może pracować z powodu lęku o to, że zostanie zarażony.
  • Przymusowe leczenie i przymusowe stosowanie ograniczeń pod pozorem środków zapobiegawczych
  • Przymusowe zamknięcie prowadzące do braku kontaktu ze światem zewnętrznym – rodziną, przyjaciółmi i innymi osobami.

Raporty pokazują, że to się dzieje już w kilku krajach:

  • W Grecji szpitale psychiatryczne zamykają osoby w pokojach pozbawiające je dostępu do telefonów komórkowych i Internetu. Kontakt z rodziną i przyjaciółmi jest często zakazany albo możliwy tylko przez jeden telefon, co zwiększa ryzyko zarażenia COVID-19. Oddziały psychiatryczne zmagają się z brakami w personelu, który nie przychodzi do pracy z obawy przed zarażeniem.
  • We Włoszech 70 osób zostało zakażonych w instytucji stałego pobytu dla osób z niepełnosprawnością intelektualną. Kadra zarządzająca przyznała, że mieszkańcy i personel nie mieli środków ochrony osobistej.
  • W Polsce w jednym z domów pomocy społecznej zarażonych zostało 52 spośród 67 mieszkańców, a także 8 z 14 osób z personelu.
  • W Hiszpanii, prasa ujawniła kilka różnych przypadków, w tym śmierć 43 osób w domu dla seniorów i 12 podejrzanych przypadków w instytucji stałego pobytu w Granadzie. Wiadomo także, że personel wspierający natychmiast potrzebuje maseczek, rękawiczek i czepków – są pozostawieni rozwiązaniom „domowym” polegających nawet na odkażaniu potrzebnych środków ochrony w mikrofalówce.
  • W Niemczech instytucje stałego pobytu pozbawione są środków osobistej ochrony i środków wspierających zastosowanie działań zapobiegawczych.

Jesteśmy niezwykle zaniepokojeni, że w niektórych krajach zaprzestano świadczenia usług w społecznościach.

Wzywamy władze do:

  • Dołożenia wszelkich możliwych starań, aby zamknąć instytucje stałego pobytu i psychiatryczne oraz zapewnić rozwiązania mieszkaniowe oparte na lokalnych społecznościach;
  • Sprawdzenia i zagwarantowania, że mieszkańcy nie są wykorzystywani i zaniedbywani, a przymusowe odosobnienie, przymusowe ograniczenia i przymusowe leczenie nie jest stosowane ani eskalowane podczas tego kryzysu;
  • Zagwarantowania, że osoby z niepełnosprawnościami mogą nadal kontaktować się z rodzinami i siecią wsparcia poza placówką oraz mogą to robić w prywatności i za pośrednictwem własnych urządzeń komunikacyjnych.
  • Wprowadzenia prewencyjnych, szeroko zakrojonych testów i bardziej rygorystycznych środków zapobiegawczych dla grup osób z niepełnosprawnościami, które są bardziej podatne na infekcje – w tym osób mieszkających w instytucjach stałego pobytu. Środki te powinny obejmować ich sieć wsparcia;
  • Zapewnienia osobom z niepełnosprawnościami równego dostępu do leczenia w instytucjach stałego pobytu.
  • Wyznaczenia dostawców usług wsparcia (w tym opiekunów, pracowników pomocniczych i asystentów osobistych) jako „kluczowych pracowników”, którzy powinni kontynuować pracę oraz zapewnienia im osobistego wyposażenia ochronnego i instrukcji niezbędnych do zminimalizowania narażenia i rozprzestrzeniania się infekcji, a także profilaktyczne ich badanie na obecność  koronawirusa. Pracownicy powinni mieć możliwość podróżowania do i z miejsca pracy (zarówno organizacji, jak i domów klientów). Powinni być również uprawnieni do wsparcia przyznanego innym kluczowym pracownikom, takim jak opieka nad dziećmi i dostęp do szkoły;
  • Pilnego zapewnienia zestawów ochrony osobistej pracownikom i osobom z niepełnosprawnościami mieszkającym w instytucjach stałego pobytu oraz personelowi zapewniającemu wsparcie w lokalnych społecznościach;
  • Upewnienia się, że instytucje mają środki higieniczne i że wprowadzone są ścisłe zasady higieny i zapobiegania. Materiały te powinny być również dostępne dla mieszkańców instytucji i umieszczane w sposób dostępny dla wszystkich;
  • Wsparcia agencji zapewniających wsparcie dla osób z niepełnosprawnościami w opracowywaniu planów ciągłości działania w sytuacjach, w których liczba dostępnych pracowników może zostać zmniejszona. Obejmuje to zmniejszenie biurokratycznych barier rekrutacyjnych przy jednoczesnym utrzymaniu środków ochronnych, takich jak sprawdzenie środowiska;
  • Inwestowania w organizacje świadczące usługi wsparcia i upewnienia się, że są one w stanie sprostać zwiększonym kosztom związanym z aktualnym kryzysem, w tym kosztom lekarstw, materiałów ochronnych i nadgodzin personelu, w sposób włączający wszystkich w dotkniętej populacji;
  • Przeprowadzania wizyt i uważnego monitorowania działania placówek opieki instytucjonalnej, w celu upewnienia się, że mieszkańcy nie są opuszczeni lub narażeni na niebezpieczeństwo z powodu ograniczonej liczby personelu lub jego braku. Mieszkańcy instytucji powinni mieć dostęp do informacji o swoich prawach i sposobach zgłaszania naruszeń.
  • Unia Europejska powinna zapewnić krajom, którym brakuje środków ochrony osobistej narzędzia i materiały, których potrzebują, aby uniknąć infekcji. Sprzęt ten powinien być traktowany priorytetowo dla pracowników pierwszej linii, w tym personelu wspierającego osoby z niepełnosprawnościami.

 

Link to treści oryginalnej: RESIDENTIAL INSTITUTIONS ARE BECOMING HOTBEDS OF INFECTION AND ABUSE – GOVERNMENTS NEED TO ACT NOW

Tagi: deinstytucjonalizacja | EDF | niezależne życie |



Materiały w przygotowaniu

Tutaj już wkrótce pojawią się linki do materiałów.

Tutaj już wkrótce pojawią się linki do materiałów.

Tagi: