deinstytucjonalizacja Archives - Instytut Niezależnego Życia

Ekspertyza

Spis treści
I. Wprowadzenie ……………………………………………………………………………………. 3
II. Kluczowe postulaty ……………………………………………………………………………..4
III. RYSZARD SZARFENBERG
Konieczne uzupełnienie tarczy świadczeniowej przeciw ubóstwu w czasie
kryzysu koronawirusowego i po nim …………………………………………………….. 8
1. Ubóstwo znacząco wzrośnie w 2020 roku……………………………………………………..8
2. Dotychczasowe środki przeciwdziałania ubóstwu są niewystarczające……………..9
3. Propozycje uzupełnienia tarczy świadczeniowej chroniącej przed ubóstwem …..12
4. Gruntowna reforma wsparcia pieniężnego dla bezrobotnych ……………………….. 14
IV. MAGDALENA KOCEJKO
Konieczna tarcza ochronna dla osób z niepełnosprawnościami………………..17
1. Sytuacja w placówkach całodobowych – konieczność natychmiastowego wsparcia
i długofalowej strategii deinstytucjonalizacji ……………………………………………………17
2. Potrzeba polityki publicznej wrażliwej na niepełnosprawność ……………………….20
3. Ochrona osób z niepełnosprawnościami przed skutkami nadchodzącego kryzysu
gospodarczego – ryzyko polityki cięć, trudności na rynku pracy ………………………. 25
V. MAGDALENA KOCEJKO
Konieczna tarcza ochronna dla kobiet…………………………………………………. 27
1. Potrzeba działań w zakresie przeciwdziałania przemocy domowej i ochrony osób
jej doświadczających…………………………………………………………………………………….. 27
2. Ochrona praw z zakresu seksualności i rozrodczości w czasie pandemii…………29
VI. RAFAŁ BAKALARCZYK
Konieczna tarcza ochronna dla seniorów i w sferze opieki…………………….. 32
1. Osoby starsze poza sektorem wsparcia instytucjonalnego ……………………………. 34
1.1. Rekomendacje dotyczące osób starszych………………………………………………….. 37
2. Opiekunowie i rodziny osób starszych – trudna sytuacja (nie tylko) w czasie
pandemii……………………………………………………………………………………………………..42
2.1. Rekomendacje dotyczące opiekunów osób zależnych………………………………… 43

Tagi: deinstytucjonalizacja | koronwairus | polityka wobec niepełnosprawności |

Komentarz Generalny nr 5 do art. 19 Konwencji ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami

Warunki mieszkaniowe pozwalające na niezależne życie: Zarówno niezależne życie jak i włączenie w społeczność odnoszą się do okoliczności życiowych występujących poza wszelkimi typami zakładów opieki. Nie chodzi tu „tylko” o mieszkanie w konkretnym budynku czy otoczeniu, ale przede wszystkim o utratę osobistego wyboru oraz autonomii w wyniku narzucenia konkretnych warunków życiowych czy rozwiązań mieszkaniowych. Ani duże zakłady opieki z ponad setką rezydentów, ani mniejsze domy grupowe zamieszkiwane przez pięć do ośmiu osób, ani indywidualne domy nie mogą być nazwane warunkami mieszkaniowymi pozwalającymi na niezależność, jeżeli obowiązują w nich zasady lub występują elementy typowe dla instytucji opiekuńczych czy instytucjonalizacji.

Mimo że zinstytucjonalizowane zakłady mogą różnić się wielkością, nazwą czy sposobem organizacji, występują w nich pewne cechy charakterystyczne, takie jak: obowiązkowe dzielenie się asystentami z innymi osobami oraz brak lub ograniczony wpływ na to, od kogo można uzyskać wsparcie, izolacja oraz oddzielenie od niezależnego życia w społeczności, brak kontroli nad codziennymi sprawami, brak możliwości wyboru z kim mieszkamy, sztywność rutyny niezważająca na wolę czy preferencje jednostki, identyczne zajęcia prowadzone w tym samym miejscu dla grupy osób podlegających pewnemu zwierzchnictwu, paternalistyczne podejście do świadczenia usług, sprawowanie nadzoru nad warunkami mieszkaniowymi oraz zwykle także dysproporcja w liczbie osób z niepełnosprawnościami żyjących w tym samym środowisku.

Instytucje opiekuńcze mogą oferować osobom z niepełnosprawnościami pewien stopień wyboru i kontroli, ale wybory te są ograniczone do konkretnych obszarów życia i nie zmieniają segregującego charakteru takich instytucji. Z tego powodu polityka deinstytucjonalizacji wymaga wdrożenia strukturalnych reform wykraczających poza zamknięcie zakładów opiekuńczych.

Duże i małe domy grupowe są szczególnie niebezpieczne dla dzieci, dla których nie ma zamiennika dla potrzeby wzrastania w rodzinie. „Rodzinne” instytucje to ciągle instytucje i nie są alternatywą dla życia w rodzinie.

Krajowy Program Przeciwdziałania Ubóstwu i Wykluczeniu Społecznemu 2020

Warszawa, dnia 16 września 2014 r.
Poz. 787
UCHWAŁA Nr 165
RADY MINIST RÓW
z dnia 12 sierpnia 2014 r.
w sprawie przyjęcia programu pod nazwą „Krajowy Program Przeciwdziałania Ubóstwu
i Wykluczeniu Społecznemu 2020. Nowy wymiar aktywnej integracji”

Pobierz pełną treść: Krajowy_Program_Przeciwdzialania_Ubostwu_i_Wykluczeniu_Spolecznemu_2020

Tagi: deinstytucjonalizacja | niezależne życie | prawa człowieka |

Komentarz ogólny Nr 7 (2018)

„ … gdzie i z kim mieszkamy, co jemy,
czy lubimy spać długo czy chodzić spać
późno, przebywać w domu czy poza
nim, mieć na stole obrus i świece,
posiadać zwierzęta czy słuchać muzyki.
To takie czynności składają się na to,
kim jesteśmy. Niezależne życie to
kluczowy element autonomii i wolności
jednostki …”

Pobierz pełną treść: Komentarz_ogólny_ONZ_7_PL

Komentarz ogólny Nr 6 (2018)

Pobierz pełną treść: Komentarz_ogólny_ONZ_6_PL

Komentarz ogólny Nr 5 (2017)

Pobierz pełną treść: Komentarz_ogólny_ONZ_5_PL

Cechy charakterystyczne instytucji

izolacja oraz oddzielenie od niezależnego życia w społeczności lokalnej,
obowiązkowe dzielenie się asystentami z innymi osobami oraz brak lub ograniczony wpływ na to, od kogo można uzyskać wsparcie,
brak kontroli nad codziennymi sprawami,
brak możliwości wyboru z kim mieszkamy,
sztywność rutyny niezważająca na wolę czy preferencje jednostki,
identyczne zajęcia prowadzone w tym samym miejscu dla grupy osób podlegających pewnemu zwierzchnictwu,
paternalistyczne podejście do świadczenia usług,
sprawowanie nadzoru nad warunkami mieszkaniowymi
zwykle także dysproporcja w liczbie osób z niepełnosprawnościami żyjących w tym samym środowisku

Tagi: deinstytucjonalizacja | prawa człowieka |

Wykorzystanie funduszy Unii Europejskiej w celu przejścia od opieki instytucjonalnej do opieki świadczonej na poziomie lokalnych społeczności– zestaw narzędzi

Pobierz plik

Tagi: deinstytucjonalizacja |

Ogólnoeuropejskie wytyczne dotyczące przejścia od opieki instytucjonalnej do opieki świadczonej na poziomie lokalnych społeczności

Pobierz plik

Tagi: deinstytucjonalizacja | Konwencja | niezależne życie | prawa człowieka |

Stanowisko Europejskiego Forum Niepełnosprawności – European Disability Forum, przetłumaczone przez Stowarzyszenie Instytut Niezależnego Życia

Pobierz treść w pliku docx: Europejskie Forum Niepełnosprawności (EDF) – Apel ws. instytucji – PL

Pobierz treść w pliku pdf: Europejskie Forum Niepełnosprawności (EDF) – Apel ws. instytucji – PL

Wyrażamy duże zaniepokojenie sytuacją osób z niepełnosprawnościami mieszkających w instytucjach stałego pobytu. Milion osób z niepełnosprawnościami żyjących w instytucjach jest teraz w sytuacji trudniejszej niż kiedykolwiek, narażone są na zwiększone ryzyko zachorowania na COVID-19, fizyczne i psychologiczne nadużycia związane z izolacją, zaniedbanie, a nawet porzucenie.

Zagrożenia, na które napotykają osoby żyjące w instytucjach stałego pobytu to:

Brak środków ochrony osobistej dla osób z niepełnosprawnościami i pracowników instytucji prowadzi do zwiększonego ryzyka infekcji zarówno wśród pracowników, jak i mieszkańców. Ryzyko to jest spotęgowane typowym dla instytucji stałego pobytu życiem w grupie.
Brak opieki i pozostawianie mieszkańców samych w związku z brakiem personelu, który nie może pracować gdy jest zarażony lub podlega kwarantannie lub nie może pracować z powodu lęku o to, że zostanie zarażony.
Przymusowe leczenie i przymusowe stosowanie ograniczeń pod pozorem środków zapobiegawczych
Przymusowe zamknięcie prowadzące do braku kontaktu ze światem zewnętrznym – rodziną, przyjaciółmi i innymi osobami.

Raporty pokazują, że to się dzieje już w kilku krajach:

W Grecji szpitale psychiatryczne zamykają osoby w pokojach pozbawiające je dostępu do telefonów komórkowych i Internetu. Kontakt z rodziną i przyjaciółmi jest często zakazany albo możliwy tylko przez jeden telefon, co zwiększa ryzyko zarażenia COVID-19. Oddziały psychiatryczne zmagają się z brakami w personelu, który nie przychodzi do pracy z obawy przed zarażeniem.
We Włoszech 70 osób zostało zakażonych w instytucji stałego pobytu dla osób z niepełnosprawnością intelektualną. Kadra zarządzająca przyznała, że mieszkańcy i personel nie mieli środków ochrony osobistej.
W Polsce w jednym z domów pomocy społecznej zarażonych zostało 52 spośród 67 mieszkańców, a także 8 z 14 osób z personelu.
W Hiszpanii, prasa ujawniła kilka różnych przypadków, w tym śmierć 43 osób w domu dla seniorów i 12 podejrzanych przypadków w instytucji stałego pobytu w Granadzie. Wiadomo także, że personel wspierający natychmiast potrzebuje maseczek, rękawiczek i czepków – są pozostawieni rozwiązaniom „domowym” polegających nawet na odkażaniu potrzebnych środków ochrony w mikrofalówce.
W Niemczech instytucje stałego pobytu pozbawione są środków osobistej ochrony i środków wspierających zastosowanie działań zapobiegawczych.

Jesteśmy niezwykle zaniepokojeni, że w niektórych krajach zaprzestano świadczenia usług w społecznościach.

Wzywamy władze do:

Dołożenia wszelkich możliwych starań, aby zamknąć instytucje stałego pobytu i psychiatryczne oraz zapewnić rozwiązania mieszkaniowe oparte na lokalnych społecznościach;
Sprawdzenia i zagwarantowania, że mieszkańcy nie są wykorzystywani i zaniedbywani, a przymusowe odosobnienie, przymusowe ograniczenia i przymusowe leczenie nie jest stosowane ani eskalowane podczas tego kryzysu;
Zagwarantowania, że osoby z niepełnosprawnościami mogą nadal kontaktować się z rodzinami i siecią wsparcia poza placówką oraz mogą to robić w prywatności i za pośrednictwem własnych urządzeń komunikacyjnych.
Wprowadzenia prewencyjnych, szeroko zakrojonych testów i bardziej rygorystycznych środków zapobiegawczych dla grup osób z niepełnosprawnościami, które są bardziej podatne na infekcje – w tym osób mieszkających w instytucjach stałego pobytu. Środki te powinny obejmować ich sieć wsparcia;
Zapewnienia osobom z niepełnosprawnościami równego dostępu do leczenia w instytucjach stałego pobytu.
Wyznaczenia dostawców usług wsparcia (w tym opiekunów, pracowników pomocniczych i asystentów osobistych) jako „kluczowych pracowników”, którzy powinni kontynuować pracę oraz zapewnienia im osobistego wyposażenia ochronnego i instrukcji niezbędnych do zminimalizowania narażenia i rozprzestrzeniania się infekcji, a także profilaktyczne ich badanie na obecność koronawirusa. Pracownicy powinni mieć możliwość podróżowania do i z miejsca pracy (zarówno organizacji, jak i domów klientów). Powinni być również uprawnieni do wsparcia przyznanego innym kluczowym pracownikom, takim jak opieka nad dziećmi i dostęp do szkoły;
Pilnego zapewnienia zestawów ochrony osobistej pracownikom i osobom z niepełnosprawnościami mieszkającym w instytucjach stałego pobytu oraz personelowi zapewniającemu wsparcie w lokalnych społecznościach;
Upewnienia się, że instytucje mają środki higieniczne i że wprowadzone są ścisłe zasady higieny i zapobiegania. Materiały te powinny być również dostępne dla mieszkańców instytucji i umieszczane w sposób dostępny dla wszystkich;
Wsparcia agencji zapewniających wsparcie dla osób z niepełnosprawnościami w opracowywaniu planów ciągłości działania w sytuacjach, w których liczba dostępnych pracowników może zostać zmniejszona. Obejmuje to zmniejszenie biurokratycznych barier rekrutacyjnych przy jednoczesnym utrzymaniu środków ochronnych, takich jak sprawdzenie środowiska;
Inwestowania w organizacje świadczące usługi wsparcia i upewnienia się, że są one w stanie sprostać zwiększonym kosztom związanym z aktualnym kryzysem, w tym kosztom lekarstw, materiałów ochronnych i nadgodzin personelu, w sposób włączający wszystkich w dotkniętej populacji;
Przeprowadzania wizyt i uważnego monitorowania działania placówek opieki instytucjonalnej, w celu upewnienia się, że mieszkańcy nie są opuszczeni lub narażeni na niebezpieczeństwo z powodu ograniczonej liczby personelu lub jego braku. Mieszkańcy instytucji powinni mieć dostęp do informacji o swoich prawach i sposobach zgłaszania naruszeń.
Unia Europejska powinna zapewnić krajom, którym brakuje środków ochrony osobistej narzędzia i materiały, których potrzebują, aby uniknąć infekcji. Sprzęt ten powinien być traktowany priorytetowo dla pracowników pierwszej linii, w tym personelu wspierającego osoby z niepełnosprawnościami.

Link to treści oryginalnej: RESIDENTIAL INSTITUTIONS ARE BECOMING HOTBEDS OF INFECTION AND ABUSE – GOVERNMENTS NEED TO ACT NOW

Tagi: deinstytucjonalizacja | EDF | niezależne życie |