niezależne życie Archives - Instytut Niezależnego Życia

Komentarz Generalny nr 5 do art. 19 Konwencji ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami

Warunki mieszkaniowe pozwalające na niezależne życie: Zarówno niezależne życie jak i włączenie w społeczność odnoszą się do okoliczności życiowych występujących poza wszelkimi typami zakładów opieki. Nie chodzi tu „tylko” o mieszkanie w konkretnym budynku czy otoczeniu, ale przede wszystkim o utratę osobistego wyboru oraz autonomii w wyniku narzucenia konkretnych warunków życiowych czy rozwiązań mieszkaniowych. Ani duże zakłady opieki z ponad setką rezydentów, ani mniejsze domy grupowe zamieszkiwane przez pięć do ośmiu osób, ani indywidualne domy nie mogą być nazwane warunkami mieszkaniowymi pozwalającymi na niezależność, jeżeli obowiązują w nich zasady lub występują elementy typowe dla instytucji opiekuńczych czy instytucjonalizacji.

Mimo że zinstytucjonalizowane zakłady mogą różnić się wielkością, nazwą czy sposobem organizacji, występują w nich pewne cechy charakterystyczne, takie jak: obowiązkowe dzielenie się asystentami z innymi osobami oraz brak lub ograniczony wpływ na to, od kogo można uzyskać wsparcie, izolacja oraz oddzielenie od niezależnego życia w społeczności, brak kontroli nad codziennymi sprawami, brak możliwości wyboru z kim mieszkamy, sztywność rutyny niezważająca na wolę czy preferencje jednostki, identyczne zajęcia prowadzone w tym samym miejscu dla grupy osób podlegających pewnemu zwierzchnictwu, paternalistyczne podejście do świadczenia usług, sprawowanie nadzoru nad warunkami mieszkaniowymi oraz zwykle także dysproporcja w liczbie osób z niepełnosprawnościami żyjących w tym samym środowisku.

Instytucje opiekuńcze mogą oferować osobom z niepełnosprawnościami pewien stopień wyboru i kontroli, ale wybory te są ograniczone do konkretnych obszarów życia i nie zmieniają segregującego charakteru takich instytucji. Z tego powodu polityka deinstytucjonalizacji wymaga wdrożenia strukturalnych reform wykraczających poza zamknięcie zakładów opiekuńczych.

Duże i małe domy grupowe są szczególnie niebezpieczne dla dzieci, dla których nie ma zamiennika dla potrzeby wzrastania w rodzinie. „Rodzinne” instytucje to ciągle instytucje i nie są alternatywą dla życia w rodzinie.

Krajowy Program Przeciwdziałania Ubóstwu i Wykluczeniu Społecznemu 2020

Warszawa, dnia 16 września 2014 r.
Poz. 787
UCHWAŁA Nr 165
RADY MINIST RÓW
z dnia 12 sierpnia 2014 r.
w sprawie przyjęcia programu pod nazwą „Krajowy Program Przeciwdziałania Ubóstwu
i Wykluczeniu Społecznemu 2020. Nowy wymiar aktywnej integracji”

Pobierz pełną treść: Krajowy_Program_Przeciwdzialania_Ubostwu_i_Wykluczeniu_Spolecznemu_2020

Tagi: deinstytucjonalizacja | niezależne życie | prawa człowieka |

Komentarz ogólny Nr 7 (2018)

„ … gdzie i z kim mieszkamy, co jemy,
czy lubimy spać długo czy chodzić spać
późno, przebywać w domu czy poza
nim, mieć na stole obrus i świece,
posiadać zwierzęta czy słuchać muzyki.
To takie czynności składają się na to,
kim jesteśmy. Niezależne życie to
kluczowy element autonomii i wolności
jednostki …”

Pobierz pełną treść: Komentarz_ogólny_ONZ_7_PL

Komentarz ogólny Nr 6 (2018)

Pobierz pełną treść: Komentarz_ogólny_ONZ_6_PL

Komentarz ogólny Nr 5 (2017)

Pobierz pełną treść: Komentarz_ogólny_ONZ_5_PL

Ogólnoeuropejskie wytyczne dotyczące przejścia od opieki instytucjonalnej do opieki świadczonej na poziomie lokalnych społeczności

Pobierz plik

Tagi: deinstytucjonalizacja | Konwencja | niezależne życie | prawa człowieka |

Stanowisko Europejskiego Forum Niepełnosprawności – European Disability Forum, przetłumaczone przez Stowarzyszenie Instytut Niezależnego Życia

Pobierz treść w pliku docx: Europejskie Forum Niepełnosprawności (EDF) – Apel ws. instytucji – PL

Pobierz treść w pliku pdf: Europejskie Forum Niepełnosprawności (EDF) – Apel ws. instytucji – PL

Wyrażamy duże zaniepokojenie sytuacją osób z niepełnosprawnościami mieszkających w instytucjach stałego pobytu. Milion osób z niepełnosprawnościami żyjących w instytucjach jest teraz w sytuacji trudniejszej niż kiedykolwiek, narażone są na zwiększone ryzyko zachorowania na COVID-19, fizyczne i psychologiczne nadużycia związane z izolacją, zaniedbanie, a nawet porzucenie.

Zagrożenia, na które napotykają osoby żyjące w instytucjach stałego pobytu to:

Brak środków ochrony osobistej dla osób z niepełnosprawnościami i pracowników instytucji prowadzi do zwiększonego ryzyka infekcji zarówno wśród pracowników, jak i mieszkańców. Ryzyko to jest spotęgowane typowym dla instytucji stałego pobytu życiem w grupie.
Brak opieki i pozostawianie mieszkańców samych w związku z brakiem personelu, który nie może pracować gdy jest zarażony lub podlega kwarantannie lub nie może pracować z powodu lęku o to, że zostanie zarażony.
Przymusowe leczenie i przymusowe stosowanie ograniczeń pod pozorem środków zapobiegawczych
Przymusowe zamknięcie prowadzące do braku kontaktu ze światem zewnętrznym – rodziną, przyjaciółmi i innymi osobami.

Raporty pokazują, że to się dzieje już w kilku krajach:

W Grecji szpitale psychiatryczne zamykają osoby w pokojach pozbawiające je dostępu do telefonów komórkowych i Internetu. Kontakt z rodziną i przyjaciółmi jest często zakazany albo możliwy tylko przez jeden telefon, co zwiększa ryzyko zarażenia COVID-19. Oddziały psychiatryczne zmagają się z brakami w personelu, który nie przychodzi do pracy z obawy przed zarażeniem.
We Włoszech 70 osób zostało zakażonych w instytucji stałego pobytu dla osób z niepełnosprawnością intelektualną. Kadra zarządzająca przyznała, że mieszkańcy i personel nie mieli środków ochrony osobistej.
W Polsce w jednym z domów pomocy społecznej zarażonych zostało 52 spośród 67 mieszkańców, a także 8 z 14 osób z personelu.
W Hiszpanii, prasa ujawniła kilka różnych przypadków, w tym śmierć 43 osób w domu dla seniorów i 12 podejrzanych przypadków w instytucji stałego pobytu w Granadzie. Wiadomo także, że personel wspierający natychmiast potrzebuje maseczek, rękawiczek i czepków – są pozostawieni rozwiązaniom „domowym” polegających nawet na odkażaniu potrzebnych środków ochrony w mikrofalówce.
W Niemczech instytucje stałego pobytu pozbawione są środków osobistej ochrony i środków wspierających zastosowanie działań zapobiegawczych.

Jesteśmy niezwykle zaniepokojeni, że w niektórych krajach zaprzestano świadczenia usług w społecznościach.

Wzywamy władze do:

Dołożenia wszelkich możliwych starań, aby zamknąć instytucje stałego pobytu i psychiatryczne oraz zapewnić rozwiązania mieszkaniowe oparte na lokalnych społecznościach;
Sprawdzenia i zagwarantowania, że mieszkańcy nie są wykorzystywani i zaniedbywani, a przymusowe odosobnienie, przymusowe ograniczenia i przymusowe leczenie nie jest stosowane ani eskalowane podczas tego kryzysu;
Zagwarantowania, że osoby z niepełnosprawnościami mogą nadal kontaktować się z rodzinami i siecią wsparcia poza placówką oraz mogą to robić w prywatności i za pośrednictwem własnych urządzeń komunikacyjnych.
Wprowadzenia prewencyjnych, szeroko zakrojonych testów i bardziej rygorystycznych środków zapobiegawczych dla grup osób z niepełnosprawnościami, które są bardziej podatne na infekcje – w tym osób mieszkających w instytucjach stałego pobytu. Środki te powinny obejmować ich sieć wsparcia;
Zapewnienia osobom z niepełnosprawnościami równego dostępu do leczenia w instytucjach stałego pobytu.
Wyznaczenia dostawców usług wsparcia (w tym opiekunów, pracowników pomocniczych i asystentów osobistych) jako „kluczowych pracowników”, którzy powinni kontynuować pracę oraz zapewnienia im osobistego wyposażenia ochronnego i instrukcji niezbędnych do zminimalizowania narażenia i rozprzestrzeniania się infekcji, a także profilaktyczne ich badanie na obecność koronawirusa. Pracownicy powinni mieć możliwość podróżowania do i z miejsca pracy (zarówno organizacji, jak i domów klientów). Powinni być również uprawnieni do wsparcia przyznanego innym kluczowym pracownikom, takim jak opieka nad dziećmi i dostęp do szkoły;
Pilnego zapewnienia zestawów ochrony osobistej pracownikom i osobom z niepełnosprawnościami mieszkającym w instytucjach stałego pobytu oraz personelowi zapewniającemu wsparcie w lokalnych społecznościach;
Upewnienia się, że instytucje mają środki higieniczne i że wprowadzone są ścisłe zasady higieny i zapobiegania. Materiały te powinny być również dostępne dla mieszkańców instytucji i umieszczane w sposób dostępny dla wszystkich;
Wsparcia agencji zapewniających wsparcie dla osób z niepełnosprawnościami w opracowywaniu planów ciągłości działania w sytuacjach, w których liczba dostępnych pracowników może zostać zmniejszona. Obejmuje to zmniejszenie biurokratycznych barier rekrutacyjnych przy jednoczesnym utrzymaniu środków ochronnych, takich jak sprawdzenie środowiska;
Inwestowania w organizacje świadczące usługi wsparcia i upewnienia się, że są one w stanie sprostać zwiększonym kosztom związanym z aktualnym kryzysem, w tym kosztom lekarstw, materiałów ochronnych i nadgodzin personelu, w sposób włączający wszystkich w dotkniętej populacji;
Przeprowadzania wizyt i uważnego monitorowania działania placówek opieki instytucjonalnej, w celu upewnienia się, że mieszkańcy nie są opuszczeni lub narażeni na niebezpieczeństwo z powodu ograniczonej liczby personelu lub jego braku. Mieszkańcy instytucji powinni mieć dostęp do informacji o swoich prawach i sposobach zgłaszania naruszeń.
Unia Europejska powinna zapewnić krajom, którym brakuje środków ochrony osobistej narzędzia i materiały, których potrzebują, aby uniknąć infekcji. Sprzęt ten powinien być traktowany priorytetowo dla pracowników pierwszej linii, w tym personelu wspierającego osoby z niepełnosprawnościami.

Link to treści oryginalnej: RESIDENTIAL INSTITUTIONS ARE BECOMING HOTBEDS OF INFECTION AND ABUSE – GOVERNMENTS NEED TO ACT NOW

Tagi: deinstytucjonalizacja | EDF | niezależne życie |

Chcą się pochylić, nie chcą zrozumieć. Komitety wyborcze o niepełnosprawności

Pełny tekst dostępny jest tutaj.

Tagi: komitety wyborcze | niezależne życie |

IV Łódzki Konwent Osób z Niepełnosprawnościami

Tegoroczny Konwent zgromadził ponad 70 uczestniczek i uczestników. Znalazły się wśród nich zarówno osoby z niepełnosprawnościami jak i ich sojusznicy.

Konwent otwarty został zaproszeniem na V Kongres Osób z Niepełnosprawnościami, który odbędzie się w Warszawie 10 października.

Wprowadzeniem do tematyki konwentu była prelekcja dotycząca reprezentacji osób z niepełnosprawnościami w życiu społecznym i publicznym. Szczególnie podkreślona została rola organizacji osób z niepełnosprawnościami (disabled people’s organisations), tworzonych i zarządzanych przez nie same w myśl hasła „nic o nas bez nas”.

W panelu dyskusyjnym rozmawiano o reprezentacji osób z niepełnosprawnościami w Łodzi – o tym jak obecnie wygląda i jaki kształt mogłaby przyjąć, aby działać skutecznie. Rozmawiano również o łódzkiej codzienności osób z niepełnosprawnościami.

W trakcie dyskusji jak i prelekcji padło wiele ważnych i mocnych słów dotyczących reprezentacji, wdrażania Konwencji i niezależnego życia. Uczestnicy mieli okazję głębiej zrozumieć czym jest prawdziwa deinstytucjonalizacja i asystencja osobista. Pojawiła się również refleksja, że w Polsce, póki co, daleko jeszcze do całkowitego i prawidłowego rozumienia Konwencji o prawach osób z niepełnosprawnościami, a droga do niezależnego życia jest jeszcze długa.

Łódzka społeczność osób z niepełnosprawnościami i ich sojuszników – chociaż bardzo zróżnicowana i nie zawsze do końca się rozumiejąca – stanowiła w trakcie Konwentu pewną jedność, mającą podobne pobudki i cele. Mamy nadzieję, że utrzyma się ona na dłużej.

W imieniu Instytutu Niezależnego Życia dziękujemy wszystkim za uczestnictwo!

Więcej o Konwencie także tutaj.

Łódzki Konwent Osób z Niepełnosprawnościami

Urząd Miasta Łodzi

Polskie Forum Osób z Niepełnosprawnościami

Stowarzyszenie Instytut Niezależnego Życia

Fundacja Aktywizacja

Stowarzyszenie Niepełnosprawnych Studentów i Absolwentów Uniwersytetu Łódzkiego

SKN Pracy Socjalnej i Socjologii “Social Force” Uniwersytetu Łódzkiego

Zapraszają na

IV Łódzki Regionalny Konwent Osób z Niepełnosprawnościami

25 września (środa) w godz. 10.00-14.30

Wydział Ekonomiczno-Socjologiczny Uniwersytetu Łódzkiego

ul. Rewolucji 1905 r. nr 37/39, Łódź, Aula C-140.

Tematami Konwentu będę następujące zagadnienia:

Reprezentacja osób z niepełnosprawnościami na szczeblu lokalnym i ich aktywność w lokalnym życiu publicznym.
Włączanie osób z niepełnosprawnościami w społeczności lokalne.

Konwent będzie okazją do dyskusji na tematy ważne dla łódzkiego środowiska osób z niepełnosprawnościami i wypracowania stosownych rekomendacji.

Łódzki Konwent jest jednym z poprzedzających V Kongres Osób z Niepełnosprawnościami który odbędzie się w Warszawie 10 października.

Zapraszamy do rejestracji!

Program:

9.30-10.00 Rejestracja uczestników

10.00-10.15 Otwarcie Konwentu

10.15-10.30 Zaproszenie i informacje o V Kongresie Osób z Niepełnosprawnościami

10.30 – 12.00 Reprezentacja osób z niepełnosprawnościami na szczeblu lokalnym i ich aktywność w lokalnym życiu publicznym

10.30 -10.45 – Wprowadzenie do problematyki – dr Zbigniew Głąb (Stowarzyszenie Instytut Niezależnego Życia, Wydział Ekonomiczno-Socjologiczny Uniwersytetu Łódzkiego)

10.45- 11.30 Panel dyskusyjny, moderacja Adrian Peliszko (Stowarzyszenie Niepełnosprawnych Studentów i Absolwentów Uniwersytetu Łódzkiego)

Uczestnicy panelu:

Katarzyna Tręda-Pisera (Rzecznik Osób Niepełnosprawnych, Urząd Miasta Łodzi)
dr Krzysztof Kurowski (Polskie Forum Osób z Niepełnosprawnościami, Stowarzyszenie Instytut Niezależnego Życia)
Ewelina Pacześ (Łódzki Sejmik Osób Niepełnosprawnych)
Maciej Kowalski (Polski Związek Głuchych, Oddział Łódzki)
Sylwia Mądra (Inicjatywa „Chcemy Całego Życia”)

11.30- 12.00 Dyskusja ogólna

12.00 – 12.20 Przerwa Kawowa

12.20-14.00 Włączanie osób z niepełnosprawnościami w społeczności lokalne

12.20-12.40 Aktywizacja społeczna osób z niepełnosprawnościami na przykładzie działań w wybranych gminach -Karolina Sielecka (Fundacja Aktywizacja)

12.40 – 13.00 Potrzeba lokalnych programów deinstytucjonalizacji i tworzenie mieszkań chronionych w kontekście Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych i rekomendacji Komitetu Praw Osób z Niepełnosprawnościami – Adam Zawisny (Stowarzyszenie Instytut Niezależnego Życia)

13.00 – 13.20 Asystencja osobista – z perspektywy organizacji lokalnej – Andrzej Niewieczerzał (Fundacja Przekraczać Granice)

13.20 – 13.40 Znaczenie i kształt asystencji osobistej dla zapewniania osobom niepełnosprawnym możliwości niezależnego życia z perspektywy Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych – Sławomir Besowski (Fundacja Centrum Praw Osób Niepełnosprawnych)

13.40 – 14.20 Dyskusja